ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

«Όσα συμβαίνουν στο θέατρο μας συμβαίνουν γιατί δέχεται τα μοντέλα συμπεριφοράς μιας ανθρωποκτόνας κοινωνίας
και τα κάνει να μοιάζουν θαυμάσια
ακόμη ασχολείται με πολλές κοινοτοπίες
μέσα σε μια ζωή δοκιμασιών
κάνει το αφόρητο να μοιάζει υποφερτό
κάνει τη ζωή να μοιάζει διασκεδαστική κι ευχάριστη και δίνει
εύκολες λύσεις
και όταν ρωτάω γιατί οι θεατές το επιτρέπουν αυτό
βλέπω με λύπη ότι συμβαίνει ακριβώς
επειδή η ζωή που κάνουμε είναι αβάσταχτη
και η απάτη στις σκηνές
είναι μια παρηγοριά
αν και κανείς δεν την πιστεύει
αλλά οι άνθρωποι προτιμούν να καμώνονται πως είναι αλήθεια γιατί
τότε δεν είναι ίσως τόσο άσχημα τα πράγματα
κι έτσι το θέατρο των καιρών μας είναι τόπος απάτης
και διαστρέβλωσης
όσα συμβαίνουν εκεί είναι μια εξαπάτηση των μεσοαστών και
των αριστοκρατών που θέλουν να εξαπατώνται
αν θέλεις να δεις την αλήθεια πρέπει να ‘σαι τρελός, αρκετά τρελός
για να αντιμετωπίσεις τη φρίκη.»
Julian Beck, Η ζωή του θεάτρου

8 ΧΡΟΝΙΑ FACTA NON VERBA
Περάσαν οκτώ χρόνια από τότε που μια χούφτα ανθρώπων με κοινή αφετηρία την αγάπη τους για το θέατρο και κοινό τους στόχο το θέατρο στην υπηρεσία της κοινωνικής απελευθέρωσης, παλεύαμε σ’ ένα ρημαγμένο υπόγειο, για να κάνουμε το όραμα μας πραγματικότητα. Μάθαμε να ανεβαίνουμε σε σκαλωσιές, να βάφουμε λαδομπογιές, να περνάμε πλακάκια. Όμως αυτό που μάθαμε πάνω απ’ όλα είναι να συνεργαζόμαστε και να λειτουργούμε στα πλαίσια μιας συλλογικότητας. Γιατί το θέατρο από τη φύση του είναι συλλογική τέχνη και μόνο ως τέτοια μπορεί να υπάρξει.
Σελίδα 236, εδάφιο 115, βιβλίο Η ζωή του θεάτρου, Συγγραφέας Julian Beck:
FACTA NON VERBA.
Μην μιλάς, πράξε.
Απ’ αυτήν την άποψη, μόνο, την επαναστατική ρητορική εξυπηρετεί να κατασπαταλάει το παραλήρημα. Γίνεται δικαιολογία για την έλλειψη δράσης. Είναι ίσως καιρός, τώρα, για μια φάση όπου θα είμαστε πιο γαλήνιοι. Μεθοδικοί. Σαφείς. Άμεσοι. Και ενεργητικοί.
Να διευρύνουμε το πνεύμα.
Να εισάγουμε όνειρα μεγάλα.
Και προσπαθήσαμε να το κάνουμε και προσπαθούμε να το κάνουμε.
Θεωρούσαμε και θεωρούμε την ομάδα μας ότι είναι μια πολιτική ομάδα με θεατρικό προσανατολισμό. Μια πολιτική ομάδα που ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Στοίχημα πρώτο: Δε συνηθίζονται τέτοια εγχειρήματα στο συγκεκριμένο χώρο.
No man’s land.
Αποφασίσαμε να θέσουμε τον εαυτό μας εκτός του καλλιτεχνικού συστήματος, διότι θεωρούμε ότι δεν εξυπηρετεί παρά την κουλτούρα της κυριαρχίας. Ότι δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αποβλάκωσης. Κανείς μας δεν πιστεύει στην χιλιοειπωμένη καραμέλα ότι «τα πράγματα αλλάζουν εκ των έσω».Έτσι, δε χρησιμοποιήσαμε ποτέ, ούτε τα ΜΜΕ αυτού του μηχανισμού, ούτε τις χορηγίες του, ούτε και τις επιχορηγήσεις του.
Στοίχημα δεύτερο: η ομάδα είναι αυτοχρηματοδοτούμενη και κοινοποιεί τις παραστάσεις και τις δράσεις της μόνο με τα δικά της μέσα: τις αφίσες της και τα έντυπα της.
Η κριτική που δεχτήκαμε είναι ότι στερούμε από τον κόσμο το δικαίωμα της ενημέρωσης κι ότι τελικά παρακολουθούν τις παραστάσεις μας οι φίλοι και οι συγγενείς μας. Εμείς θεωρούμε όμως και προτάσσουμε τη θέση ότι  ο καθένας επιλέγει την ενημέρωση του και το κανάλι επικοινωνίας της. Δεν υπάρχει πιο ευχάριστη στιγμή απ’ αυτήν που κοιτάζεις το κοινό και βλέπεις μια μικτή ομάδα ανθρώπων που δεν περιμένει να τη διασκεδάσεις.
Παράλληλα πήγαμε κι ένα βήμα παραπέρα. Αποφασίσαμε να καταργήσουμε την έννοια του εισιτηρίου. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως αυτό που κάνουμε είναι τζάμπα. Με την κατάργηση του εισιτηρίου αντιτασσόμαστε στις πελατειακές και καταναλωτικές σχέσεις. Η σχέση που ζητάμε να έχουμε με το κοινό είναι διαδραστική και αμφίδρομη. Δεν κοστολογούμε αυτό που κάνουμε. Δεν είναι προϊόν. Δεν επιλέγουμε ούτε καν τη λογική του ενδεικτικού  αντίτιμου, για να βγούνε τα έξοδα της παράστασης.
Στοίχημα τρίτο: Θέλουμε το κοινό να συνεισφέρει οικονομικά, όταν είναι επιλογή δική του και θεωρεί ότι τέτοιου είδους διαδικασίες και εγχειρήματα είναι σημαντικό να συμβαίνουν. Επανέρχεται λοιπόν η κριτική η οποία ρωτάει αν θα είχαμε τόσο κόσμο αν είχαμε εισιτήριο.
Αυτό το τρίτο στοίχημα είναι και το πιο δύσκολο. Να αποδεσμευτεί η σχέση μεταξύ δημιουργίας και χρηματικού κόστους. Αυτού του είδους η εμπορική σχέση μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας. Είναι συχνό το φαινόμενο της αδυναμίας να καταστεί αυτή η σχέση εφικτή. Τη στιγμή που συμβαίνει όμως το αίσθημα της πληρότητας είναι διάχυτο.
Μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ να αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε το όραμα μας λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είμαστε άλλωστε αρκετά πεισματάρηδες για να μην το κάνουμε αυτό. Απλά θέλουμε να γίνει κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στις δωρεάν εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης και των δικών μας παραστάσεων.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η Facta Non Verba, σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και ανταλλαγής έχει δημιουργήσει δύο ελευθεριακά εργαστήρια, το ένα θεατρικό και το άλλο εικαστικής έκφρασης, ενώ παράλληλα πραγματοποιούνται και μαθήματα γιόγκα. Η γνώση και η εμπειρία δεν είναι ιδιοκτησία. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν γίνονται και τα παραπάνω μαθήματα. Στο ίδιο πλαίσιο έχουν γίνει και τα δύο ελευθεριακά φεστιβάλ θεατρικής έκφρασης ως ένας τόπος συνάντησης και ανταλλαγής. Επειδή η δημιουργία και η ελεύθερη έκφραση δεν πωλούνται, ούτε αγοράζονται, αλλά μοιράζονται.
Lilith

Ελευθεριακό θεατρικό εργαστήρι
Κάθε Τετάρτη 7 με 11. Πρώτη συνάντηση Τετάρτη 20 Οκτώβρη στις 7 στο χώρο της Facta Non Verba (Ι. Δραγούμη 65).
Το τμήμα κλείνει στις 10 Νοέμβρη.
Ελευθεριακό εργαστήρι εικαστικής έκφρασης
Κάθε Τρίτη στις 6μμ. Έναρξη: Τρίτη 9 Νοέμβρη στις 6 στο χώρο της Facta Non Verba (Ι. Δραγούμη 65).
Μαθήματα γιόγκα
Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στις 5.30 στο χώρο της Facta Non Verba (Ι. Δραγούμη 65).
Έναρξη: Δευτέρα 25 Οκτώβρη

ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΟΓΡΑΦΙΑ FACTA NON VERBΑ
Δεκέμβρης 2002, Ragtime, η ώρα των κουρελιών. Performance πάνω σε κείμενα των Α. Νιν, Τζ. Μπεκ, Χ. Μίλερ, Τζ. Όργουελ, Χ. Έσσε κ.α
Φλεβάρης 2003, Απώλεια, παράσταση πάνω σε κείμενο του Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Μάρτης 2003, Warcraft: Θεατρικό κολλάζ για την ειρήνη ενός διαρκούς πολέμου.
Μάρτης 2003, Mysteries and smaller pieces, θέατρο δρόμου ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Συνεργασία με το Gary Brackett.
Μάης 2003, Πού είναι η έξοδος, θέατρο δρόμου ενάντια στη σύνοδο των υπουργών πολιτισμού της ΕΕ. Συνεργασία με το The Living Theatre και την Πρωτοβουλία για την επικοινωνία.
Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2003, Θεατρικές δράσεις αλληλεγγύης στους 7 της συνόδου.
Φλεβάρης-Μάρτης 2004, Fragments, θεατρική συλλογική δημιουργία.
Ιούνης 2004, NO IS, θύμα-θύτης- θεατής μέχρι την τελευταία συλλαβή του χρόνου: Θεατρική συλλογική δημιουργία.
Αύγουστος 2004, Dreamcatcher, Καλώς ήρθατε στον κόσμο της ασφάλειας, performance σε συμμετοχή στο αντιεξουσιαστικό οικολογικό φεστιβάλ Campocarlo στην Ιταλία.
Δεκέμβρης 2004-Γενάρης 2005, Οι δούλες του Ζαν Ζενέ.
Μάρτης-Απρίλης 2006, Περιμένοντας τον Μπέκετ.
Απρίλης-Μάης 2007, Σχέδιο F, Ένας διάλογος με την Ψύχωση 4.48 της Σάρα Κέην.
Γενάρης-Φλεβάρης 2008, Σχέδιο F, Σχεδίασμα Β.
Μάης 2008, Pause: work in progress.
Αύγουστος 2008, Εθνικότητα μου το χρώμα του ανέμου του Μ. Βιζνιέκ στα πλαίσια του No Border Πάτρας.
Οκτώβρης 2008 Περιμένοντας το Γκοντό του Σ. Μπέκετ
Νοέμβρης 2008, Η φυλακή είναι το έξω, performance αλληλεγγύης στο αγώνα των φυλακισμένων.
Φλεβάρης 2009, Δοκιμές κι αυτοσχεδιασμοί πάνω στο Λίκνισμα του Σ. Μπέκετ
Ιούνης 2009 1ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Θεατρικής Έκφρασης
Πλυντήριο εγκεφάλων, παράσταση του θεατρικού εργαστηρίου
Εκδοχές δημιουργίας, performance σε συνεργασία με τους Good Luck Mr. Gorky
Ιούνης 2010 2ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Θεατρικής Έκφρασης
Το σπίτι πάνω στα σύνορα του Μρόζεκ, παράσταση εργαστηρίου
Όλες την ίδια ιστορία έχουμε πάνω σε κείμενα του Ντ. Φο και της Φ. Ράμε, παράσταση εργαστηρίου.
Η Γούνα της Μ. Κρουζ.


Τέχνη και κοινωνία

Αναμφισβήτητα η ιστορία της τέχνης βαδίζει παράλληλα με την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Με το πέρασμα των αιώνων η τέχνη πέρασε από πολλά ρεύματα που διαδέχονταν επαναστατικά το ένα το άλλο και αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της ανθρωπότητας, όντας εργαλείο και μέσο έκφρασης των ανθρώπων. Η τέχνη και ο άνθρωπος, δεν παύουν να αλλάζουν και να εξελίσσονται αμφίδρομα, δίνοντας νέες προοπτικές στην καλλιτεχνική δημιουργία και στον κοινωνικό προορισμό της τέχνης.
Ο δημιουργός αυτό που συνοψίζει στο έργο του, είναι η ατομικότητα του και ο αντικατοπτρισμός του περιβάλλοντος του. Η αυτοϊκανοποίηση του ίδιου του καλλιτέχνη, δεν εμπεριέχει καμία κοινωνική αλήθεια και κανένα ενδιαφέρον. Η τέχνη δεν είναι τέχνη,  αν δεν δίνει μορφή στο πνεύμα, αν δεν προτρέπει στην ανακάλυψη  νέων μορφών μέσα από την προσωπική ερμηνεία του δημιουργού της. Ο άνθρωπος δημιουργώντας φαντάζεται τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλά και σε σχέση μ’ αυτόν.
Δεν υφίσταται, λοιπόν, η τέχνη χωρίς κοινωνική προέκταση.  Η τέχνη από την φύση της είναι επαναστατική, αφού σα σκοπό έχει την ανατροπή της κατεστημένης αισθητικής και την αναζήτηση της νέας φόρμας και του περιεχομένου της.
Η αναγκαιότητα του ανθρώπου για διαφορετικότητα βρίσκει γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί η πρωτότυπη έκφραση. Δεν σημαίνει απαραίτητα, πως η ανάγκη για εσωτερική αναζήτηση και για διαφορετικότητα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε στείρες αντιδράσεις. Από την στιγμή που ο άνθρωπος παραμένει εφησυχασμένος δεν θα κινείται καμία δημιουργική δράση. Όσο η κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στις αγκυλώσεις της, παύει και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον της, παύουν σιγά-σιγά να υπάρχουν η ελεύθερη δημιουργικότητα και η συλλογική φαντασία.
Η ανάγκη για  έκφραση υπάρχει σε κάθε άτομο, σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε κοινωνία, και σε κάθε εποχή. Η τέχνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη  με την κουλτούρα και την πολιτική κατάσταση της κάθε εποχής και της κάθε χώρας. Μέσα σ’ αυτήν την καθημερινή τριβή και επικοινωνία συμπεριλαμβάνεται και η τέχνη σα μια γλώσσα επικοινωνίας και έκφρασης αυτόνομη και ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες, αφού μέσω αυτής υπάρχει μια δυνατότητα επαναπροσδιορισμού των επιθυμιών και των στόχων. 
Η παραπάνω προσέγγιση έχει ως αφετηρία την τέχνη να ισοδυναμεί με την καθημερινή ζωή, αφού η καθημερινή δράση συνιστά τον πολιτισμό των κοινωνιών, έτσι λοιπόν η τέχνη είναι η καθημερινή προσωπική έκφραση των ανθρώπων για την ίδια τους την ζωή.                                               
Σημαντικό στοιχείο στην τέχνη είναι η συλλογική διαδικασία που χρειάζεται για να γεννηθεί, να εξελιχθεί και τέλος να αφεθεί το κάθε έργο, ακολουθώντας μια πορεία μοναδική και ανεξάρτητη. Ο συλλογικός χαρακτήρας της τέχνης αποτελείται από ξεχωριστές ατομικές αντιλήψεις που σαν σκοπό έχουν, όχι μόνο την μεταξύ τους συνδιαμόρφωση, αλλά την εξωτερίκευση και την αλληλεπίδραση με την κοινωνία.
Αυτόματα τα παραπάνω θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντιφατικά σε σχέση με την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε.   Σε μια κοινωνία πού κυριαρχεί ο φιλοτομαρισμός και η απάθεια (μιλώντας κυρίως για τον δυτικό κόσμο πάντα), καθιστάτε σχεδόν αδύνατη την ελεύθερη έκφραση, και την συλλογική δημιουργία.
 Η πλειοψηφία του κόσμου αντιλαμβάνεται την τέχνη σαν ένα κομμάτι της κουλτούρας που δεν τον αφορά είτε γιατί αναφέρεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ελίτ ή επαγγελματιών, είτε γιατί του είναι ξένη σε σχέση με τα βιώματα, τις εμπειρίες του και την πραγματικότητα του. Ακόμη κι αυτό που το ευρύ κοινό αντιλαμβάνεται σα τέχνη, δεν είναι παρά ένα εύπεπτο προϊόν, που ενισχύει την υπνωτική συνείδηση, αφού είναι εύκολο να ταυτιστεί κανείς με τα ερεθίσματα που παράγει. Στην εισαγωγή μιας συλλογής άρθρων με θέμα ‘Τέχνη και μαζική κουλτούρα’ αναφέρεται πως «Η μαζική κουλτούρα επινοήθηκε για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο… που πέτυχε των εφησυχασμό, την εξουδετέρωση της οργής και της απελπισίας, την αδρανοποίηση της σκέψης και την αναπαραγωγή των παραδεδομένων αξιών και αναγκών. Η μαζική κουλτούρα προσφέρει διασκέδαση, ψυχαγωγία μ’ άλλα λόγια φυγή από την πραγματικότητα και προετοιμασία για μια ακόμη εργάσιμη μέρα.» (Σαρίκας, 1984, σ. 22)
Η εμπορευματοποίηση της τέχνης εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα για προπαγάνδα και την αποχαύνωση των μαζών και όχι την ενεργοποίηση της συνείδησης αφού αυτό ενοχλεί την καθεστηκυία τάξη. Η εμπορική τέχνη, είναι μια αντίφαση από μόνη της, διότι δεν είναι δυνατό η έμπνευση να προέρχεται από οικονομικά κίνητρα. Η ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε κοινωνία με επιλογές μας δείχνει ότι η τέχνη σήμερα δεν είναι παρά ένα φανταχτερό προϊόν που χρησιμοποιεί την μόδα και την πρωτοτυπία για να προωθηθεί.
Δημιουργώντας δύο κοινωνικές κατηγορίες, αυτή της βιομηχανίας του θεάματος και των καταναλωτών, κι απλά μένοντας σ’ αυτές είναι μια πρόχειρη αναλήθεια. Το βάρος και οι ευθύνες δεν αναλογούν μόνο σ’ αυτούς που ελέγχουν τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης,  διότι το κατεστημένο και οι κανόνες συμβίωσης είναι απόρροια όλου του συνόλου που συμμετέχει στην δημιουργία του. Οπότε αν παρουσιαστεί η κοινωνία χωρισμένη σε δυο ομάδες οι ιθύνοντες και οι άμοιροι ευθυνών είναι σα να προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας, πως υπάρχουν μόνο δύο χρώματα το άσπρο και το μαύρο και όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν αυτά τα δύο στρατόπεδα, αφού είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την κοινωνική πραγματικότητα του παρόντος και ευθύνες για τις συνθήκες των ζωών μας βαραίνουν όλους τους εμπλεκόμενους.
Αν παραδεχτούμε την καταναλωτική μανία των ανθρώπων στην πρόσκαιρη και μοδάτη τέχνη, αντιλαμβανόμαστε πως και η τέχνη του σήμερα αντικατοπτρίζει την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Διότι για να κατανοηθεί η τέχνη δεν είναι απαραίτητες  οι εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά η προσπάθεια του να βιωθεί και κατ’ επέκταση να εκθέσει ο καθένας τον ίδιο του τον εαυτό ανοιχτό σ’ αυτήν την εμπειρία, του αισθάνομαι και του συνυπάρχω.
Ένα σύγχρονο έργο τέχνης δεν ευαγγελίζεται κάποιο δρόμο για την ατομική ή την κοινωνική σωτηρία , δεν είναι διδακτικό ούτε καν μπορεί να κατηγορηθεί για μονομέρεια, αφού μετά την δημιουργία του μπορεί να γεννήσει καινούργιες ιδέες ,να εξελιχθεί και να μεταμορφωθεί σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Το έργο τέχνης δεν είναι ο σκοπός, ούτε είναι ένα εναλλακτικό μέσο προπαγάνδισης της αλλαγής του κόσμου, αλλά μια συνοπτική αφήγηση της υποκειμενικότητας του δημιουργού του, μια μαρτυρία της καθημερινής ζωής.
Το ανατρεπτικό στην τέχνη δεν βρίσκεται μόνο στο αποτέλεσμα, αλλά και στη τελετουργία και στα σπέρματα αυτής. Τα ερεθίσματα που προκύπτουν από την δημιουργική διαδικασία και γίνονται γνώσεις και καθημερινά βιώματα. Σκοπός δεν είναι η εμφύτευση της γνώσης αλλά η βιωματική μάθηση μέσα από την δημιουργία. Ο πειραματισμός μέσα από την τέχνη δεν είναι ένα χαρούμενο διάλειμμα για να απαλλαχτεί κάποιος από τη καθημερινότητα, αλλά η αναζήτηση του εαυτού μέσα στο σύνολο.
Χαρακτηριστικό της τέχνης είναι ο απελευθερωτικός της χαρακτήρας, όχι μόνο σε ψυχολογικό και συναισθηματικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικοπολιτικό. Έτσι λοιπόν ενώ ζούμε στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου, η καλλιτεχνική έκφραση δεν είναι τίποτα άλλο από μία συνεχόμενη υπενθύμιση της αλλαγής της από την ίδια την κοινωνία.
Η τέχνη λοιπόν, δεν είναι μια επαναστατική ψευδαίσθηση που σα σκοπό έχει να τέρψει και να ψυχαγωγήσει, αυτή η διαστρέβλωση είναι σκόπιμα δοσμένη ώστε να υπάρχει ένας γενικευμένος εφησυχασμός στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η διαδικασία της δημιουργίας δεν μπορεί να είναι  παρά μόνο ένα εξερευνητικό παιχνίδι γεμάτο περιέργεια και πάθος απαλλαγμένο από τις προκαθορισμένες έννοιες και τα αυτονόητα. Έχοντας, λοιπόν τις αισθήσεις μας οξυμένες και αποβάλλοντας τις συνήθειες και τις προκαταλήψεις, η τέχνη δεν θα είναι μια απλή ψυχαγωγία, αλλά ένας ενεργητικός τρόπος έκφρασης, μάθησης και επικοινωνίας.

bliue

Πιθανές σκέψεις

…και τι να γίνει τΩρα;

Μια στοίβα από κούτες και λίγα ξύλα όρθια ανάμεσα τους.
Μέσα σ’ ένα υπόγειο ποτάμι της οδού Δραγούμη.
Μια αποθήκη δημιουργικών ψυχών,
μια αποθήκη μετανοιωμένων ψυχών,
μια αποθήκη άψυχων –ενίοτε- ψυχών,
μια απορριματοθήκη

Τα φρούτα σάπισαν, και έτσι θαρρείς είναι ζωντανά.
Η πράσινη μούχλα ξεκόλλησε από το ξύλο.

Μια βραδιά στην οδό Μερκούρης,
καθισμένες σκέψεις στον καναπέ,
με τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις ζωντάνιας.

Καμία. Σύνδεση.

Μια ατμόσφαιρα σουρεαλιστικού ονείρου.
Καλεσμένοι σ’ ένα σκηνικό, με απροετοίμαστες ατάκες,
διαφωνώντας για την δράση του αυτοσχεδιασμού.
(μιλώντας τΩρα με παρενθέσεις ανάμεσα σε μονόλογους άλλων-             να μην ξεχάσω να συμμετέχω)

Λίγοι καθρέφτες μένουν ακόμη,
λίγοι μένουν να σπάσουμε για να αποκαλυφθεί το είδωλο μας,
λίγοι καθρέφτες ανάμεσα μας
λίγους μετράω ακόμα
(τΩρα θα μπορούσα να σταματήσω να μετρώ-                               μιλώντας διδακτικά σε μένα)

Συνειρμικό το παιχνίδι των αποφάσεων.
Εσύ στην κόκκινη ομάδα.
Στην άσπρη εγώ-και τ’ αντίστροφο.

Καμία. Κίνηση.
Αλλαγή. Καμία. Αλλαγή.

…τι ώρα είναι;